Gezamelijke zaal~

Steve keek naar het nieuwe meisje die vreemd genoeg op de grond ging zitten. Waar had zij last van? Hij rolde even zijn ogen, dat hij veel te vaak deed. Even grijnsde hij en toen keek hij weer naar het meisje. Zou ze gaan zakje doekje leggen. Er waren toch genoeg banken?

Snel afgeleid? Je moest eens weten .. met al die stemmen om me heen. dacht hij geïrriteerd maar herstelde zich snel en keek haar aan, 'Err, ik zit gewoon met nog wat dingen in mijn hoofd ..' mompelde hij en keek haar aan. 'You were saying?' vroeg hij daarna en staarde weer voor zich uit.

Amory veegde haar handen weer aan haar broek af. Het werd tegewoordig een soort van tik. Ze volgde het gesprek van de twee die in een zetel zaten. Iets beters ahd ze toch niet te doen.

Weer aandacht. Anna glimlachte tevredengesteld en bedacht zich dat ze eigenlijk weinig zei. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg ze daarna. ze bleef weer naar hem staren, want wegkijken vond ze maar vreemd. Al deed hij het steeds.

'Err ..' zei hij even verward maar herstelde zich snel omdat hij zijn naam weer herinnerde 'Right, Renzo .. en jij?' vroeg hij daarna en keek haar even aan. Hij vond het meisje maar wat vreemd door haar gedachten, dat ze mensen 'dingen' kon laten doen.

"Anna" zei ze een beetje op vreemde toon. Zangerig. Haar stem sloeg half over bij de tweede lettergreep en ze schraapte haar keel. "Heb je al een kamer uitgezocht?" ging ze verder. Heel, heel snel afgeleid ja.

Haar gedachten begonnen hem bijna te irriteren maar hij probeerde zijn aandacht bij het gesprek te houden. 'Eh, ja .. het is ergens in het midden. En jij?' vroeg hij daarna en bleef voor zich uit staren in de hoop dat ze weer over haar ''gave'' zou gaan denken.

Yaela trok haar koffer naar zich toe. Ze voelde iets branden op haar, maar ze wist niet wat het was. Ze keek naar de banken en zag dat een jongen met een pet naar haar keek. Waarom keek hij zo raar naar haar? Ze wendde haar blik weer af en begon aan haar koffer te frutselen.

De aandacht, hèhè. "Aan het begin" zei ze. "Ik deed de deur als eerst open en het zag er goed uit, dus tja" zei ze trots. Ze wiebelde dromerig op het bankje heen en weer en keek voor het eerst weg. Ze zag nog wat mensen. Er drong een idee in haar gedachten om iemand enorme jeuk te geven. Weer een klein lachje. Daarna keek ze Renzo weer aan.

Milan zat nog altijd op de bank en keek naar de sigaret die hij door de kamer had gegooid, die eigenlijk nog helemaal niet op was. Waarom was hij ook zo stom geweest om het ding weg te gooien? Met een zucht leunde hij wat achterover en staarde hij naar het plafond.

Wat is er toch mis met dit meisje, en denken dat ze mensen dingen kan ''aandoen''? Kan ze het echt of is er gewoon iets mis met haar hersenen dat ze het denkt? Renzo begon wat geïrriteerd te mompelen en keek Anna toen aan. 'En? Interessante kamer?' vroeg hij daarna en staarde daarna weer voor zich uit.

Anna knikte. "Een hemelbed!" zei ze enthousiast. Ze was nogal trots op haar vangst en glimlachte breed, waardoor haar spierwitte tanden werden ontbloot. "Echt geluk gehad volgens mij. Tenzij ze overal staan natuurlijk.. en jij?" vroeg ze daarna nog eens. Het zou pas geweldig zijn als ik iemand iets kon laten zeggen.. zou dat kunnen? Nee, waarschijnlijk niet. Zeker niet zo zwak als ik nu ben. Oefenen, oefenen, oefenen nam ze zichzelf voor. Ze keek Renzo aan en dacht even na. Ze kwam op het idee hem te laten knipperen. Dat zou hij immers nauwelijks merken.

'Mhh, standaard I guess? Stoffige bed, en nogal saaie kamer.' zei hij en keek haar even verbaasd aan. Knipperen? Knipperen doe ik sowieso iedere 6 seconde, come on .. surely you can think of something better. Renzo's gedachten begonnen hemzelf te irriteren en hij staarde weer voor zich uit. Hij knipperde zoals hij normaal zou doen! 'Ben je van plan hier lang te blijven?' vroeg hij uiteindelijk maar.

"Ik heb werkelijk geen idee" gaf Anna toe. De jongen leek niet erg verrast van een keer knipperen. Ze had zin om grenzen op te zoeken. Ze gluurde even naar zijn arm. Hmmm.. wel of niet? dacht ze bij zichzelf. Ze concentreerde zich en liet hem even schokkend een paar centimeter omhoog schieten. Ze moest lachen. "Spasme" mompelde ze.

'Yeah.' zei Renzo knikkend naar zijn hand en keek Anna daarna aan, 'Right.' mompelde hij erachter aan en keek haar bewonderenswaardig aan. Het was dus niet een disorder in haar hoofd dat haar liet denken dat ze het kon? Fascinerend .. hmm .. 'Waarom ben je hier eigenlijk?' vroeg hij uiteindelijk en keek haar dit keer een tijdje langer aan voordat hij weer voor zich uit begon te staren. Hij was dus zeker niet de enige met een paranormale gave .. Renzo begon bijna te denken dat er met iedereen hier wel wat mis was.

"Tja" zei Anna. "Ik wil eh.. mezelf ontwikkelen" vervolgde ze. Ze loog niet. Ze vertelde gewoon niet alles. "Ik denk dat dat beter lukt als ik op mezelf ben" zei ze. Ze keek naar het plafond. Het werd vaal verlicht, wat een griezelig maar interessant effect gaf aan het beeld van dit oude kasteel. "Ben jij gekomen om een bijzondere reden?" vroeg ze weer met een schuin hoofd. Inmiddels keek ze Renzo weer aan.

'Ontwikkelen? Right .. in een oud spook kasteel.' zei hij knikkend, met lichtelijk sarcasme in zijn stem, en keek haar aan. Haar gave ontwikkelen, dat kon ze toch overal doen? 'Err, nee. Nja gewoon .. ik was er even aan toe .. iets nieuws.' zei hij tenslotte en knikte. Daarna staarde hij weer voor zich uit.

Anna fronste. Hij had haar haast bespot. Ze keek hem lichtelijk boos aan. Een poging om hem een pijnscheut in zijn hoofd te laten voelen mislukte en ze greep geschrokken naar haar eigen hoofd. Het bonkte na, het had gevoeld alsof er een breinaald doorheen was geprikt. Ze kreunde kort terwijl ze in een halve feutushouding haar hoofd vasthield. "Het is oké" zei ze met tranen in haar ogen. Sukkel. Dat mislukt altijd, waarom moet je je limiet dan ook opzoeken?

Renzo keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan en een lichte grijns op zijn mond. 'Err, right?' zei hij daarna geacteerd verbaasd. 'What happened?' vroeg hij daarna, alsof hij van niks wist en keek haar fronsend aan. 'Gaat het wel?' vroeg hij daarna, alsof hij weer niet wist wat er aan de hand was. Trying to hurt others right?

"Hoofdpijn" zei Anna toen ze zich hersteld had. "Eh.. heb ik weleens plotseling last van. Van die inimini migraines weet je wel.." hakkelde ze. Wat een kutsmoes. Ze keek de andere kant op, maar zo abrupt dat haar haar voor haar ogen viel. ze ging voorover zitten en keek naar de grond. Spooky.

'Je krijgt opeens hoofdpijn? You're sure you're telling the truth?' vroeg Renzo uiteindelijk maar, omdat het overduidelijk was dat iedereen kon zien dat ze loog .. dus het had niks met zijn gave te maken. Dit keer bleef hij haar aankijken met een tevreden glimlachje op zijn gezicht. Waarom wist hij niet.

Anna kreeg een rilling over haar ruggengraat. Ze keek op, maar zei niks. Wat nu? Ze staarde nu naar haar handen. Bewoog ze een beetje. Dacht aan dat ze sterker wilde worden. Dit was teleurstellend. Ze stelde zich voor dat ze iemand gewoon kon laten ontploffen. Dat zou af en toe zó handig zijn. Maar bij die gedachte moest ze weer glimlachen. "Zal ik je een geheimpje vertellen?" fluisterde ze.

Like I don't know .. Renzo knikte en keek haar glimlachend aan, 'Sure .. why not?' zei hij daarna, het was een retorische vraag dus antwoord verwachtte hij niet op die vraag en wachtte rustig op antwoord.

Anna glimlachte breed. Are you sure? dacht ze, terwijl ze haar lippen synchrooon meebewoog. Ze dacht nu niks behalve een piepje. Ze had eerder een klein vermoeden gehad dat er iets met deze jongen was. Niks verraste hem. Nu kon ze hem in de zeik nemen.

Renzo wachtte geduldig zonder enige beweging af, en keek haar dood serieus aan.