Gezamelijke zaal~

Lauren schreef:

(( godjandorrie wat een kettingroker XD ))

((Op een gegeven moment zijn de sigaretten wel op en dan wordt het leuk want dan wordt ie echt agressief))

((like he isn't agressive now D: fmjasfsa!))

Milan schreef:

Lauren schreef:

(( godjandorrie wat een kettingroker XD ))

((Op een gegeven moment zijn de sigaretten wel op en dan wordt het leuk want dan wordt ie echt agressief))

(( Ik verheug me er nu al op! ))

'Goh, nu voel ik me zeer bedreigd.' Hij keek even naar de bank die het te verduren kreeg. Daarna probeerde hij zich te herinneren waar hij die jongen nou van kende. Hij wist bijna helemaal zeker dat hij in de buitenwereld wel eens in contact was geweest met die jongen. Maar waarvan? Koorstig probeerde hij na te denken, maar er kwam echt niets uit. Misschien leek hij gewon heel erg op iemand. Hij was zo druk aan denken dat hij vergat om weg te lopen.

'Dat is je geraaie ook,' zei Milan met een diepe ondertoon in zijn stem. Hij zette de bank die hij omver had geschopt weer overeind en ging er op zitten. 'En nu oprotten, apport!' riep hij terwijl hij zijn sigaret door de kamer gooide.

Weeral draaide Lucy haar hoofd naar de jongen, niet omdat zijn gedachtes zo speciaal waren, eerder omdat het de enige gedachtes waren die normaal klonken en niet op zoek waren naar ruzie - of wat dan ook. Lucy zuchte kort, stond toen op, hoestte een keer om het stof wat er toen weer vrijkwam en liep daarna richting de hal. Ik kom wel terug als de kinderspeeltijd over is.

'Apport?' Steve haalde een wenkbrauw omhoog. 'Daarmee krijg je mij echt niet weg, hoor.' Hij glimlachte, dit was echt vermakelijk. Hij wist dat hij beter weg moest gaan, maar hij liet zich noway commanderen door zo'n drugsventje. Nu wist hij waarvan hij hem kende. Hij grijnsde breed, drugsdealtertje.

Anna was de kamer weer ingelopen na haar inburgering in haar slaapkamer en zag dat er een beetje stennis werd geschopt. Ze zuchtte en dacht wanhopig aan dat ze wenste dat ze haar krachten echt beheerste. Ze zou ze allebei op de grond kunnen laten liggen, rollen, hun hoofd zelfs tegen de muur laten knallen. Ze keek walgend bij de gedachte dat ze hun eigen hersenen uit hun schedels lieten druipen als ze te hard sloegen en moest ook weer een beetje binnensmonds giechelen. Hoe kwam ze er toch op?

Renzo besloot uiteindelijk het meisje haar voorbeeld op te volgen en liep langs de jongens de zaal uit, maar voordat hij de zaal uit riep draaide hij zich even om naar de jongens; 'Het zou fijn zijn als jullie dat geruzie even ergens anders naartoe zouden verplaatsen, want het maakt de sfeer er niet beter op.' zei hij met een knikje en liep daarna de zaal uit op weg naar de eerste verdieping.

Geergerd kwam Amory net binnen toen een jongen zijn sigaret weggooide. De sigaret kwam voor Amory's voeten terecht. Ze keek er een paar tellen naar en raapte hem toen op.



(Jezus ik krijg niet eens de kans even rustig te rpg'en maannn T_T Eerst de afwas, waardoor ik nu naar afwaswater ruik, en nu weer de tafel zetten T_T))

Anna trok haar neus even op toen een meisje met rood haar ineens de sigaret van iemand opraapte. Daar had dat stuk schroot net lekker aan lopen lurken. Ze besloot zich maar niet te veel in te laten met die twee jongens, of in ieder geval niet als ze in elkaars buurt waren. Ze liep naar een bankje toe en ging erop zitten. Er gebeurde op het moment relatief weinig dus kon het geen kwaad. De mensen zonder heet hoofd dropen af. Jezelf nu onopvallend opstellen was misschien beter.

Uiteindelijk draaide Steve zich om. Een drugsdealer, hoe laag kun je vallen. Nu kwam alles terug, hij is één keer voor zijn neefje die troep gaan halen en volgensmij was het bij hem of .. hij schudde zijn hoofd. Nja, whatever. Hij ging ergens helemaal in de hoek van de zaal zitten en haalde zijn mobiel te voor schijn. De batterij was leeg en hij zag de kans erg klein in dat hij hier bereik had. Ach, het was toch een kut ding. Zonder te twijfelen gooide hij de mobiel in de dichst bijzijnde prullebak. Hij gleed met zijn ogen door de zaal heen, hij had geen idee waar zijn hond uithing.

Renzo liep weer terug de zaal in en plofte weer op een bank waar al gelijk een stofwolk van walmde. Hij hoestte even en wapperde (!) daarna het stof weg en mompelde wat geïrriteerd. Het kasteel valt reuze mee, maar de mensen erin maken het er niet echt beter op.. dacht hij terwijl hij opkeek naar de twee jongens die net aan het ruziën waren.

Amory keek naar het vuur. Het gaf haar het vertrouwde gevoel dat ze altijd kreeg als ze naar vuur keek, het leek een beetje op het gevoel wanneer je hete chocolademelk of soep dronk.

Alleen om haar koffer te pakken liep Lucy de grote zaal weer in. De grafstemming was nog steeds hetzelfde merkte ze. Awesome. Snel pakte ze haar koffer en liep ze weer richting de gang. Nu alleen nog die koffer de trap opkrijgen zonder dat die doorzakte..

((IK DOE LEKKER NET OF HET NAAST MIJ WAS. ))

Anna keek op toen er een jongen naast haar was neergeploft. Kennelijk was ze wel erg onopvallend geweest. Hij leek geërgerd te worden door het stof en ze keek geamuseerd toe. "Ook een goedemorgen" zei Anna droogjes, maar op vriendelijke toon. Het laatste wat ze hier konden gebruiken was nog meer ruzie. Ze glimlachte lichtjes.

Renzo schrok even op, hij had het meisje niet gezien .. en haar gedachten niet eens gehoord. En dit was het eerste wat iemand direct tegen hem zei, 'Oh, eh ja .. goedenmorgen.' zei hij en keek haar heel even aan, en glimlachte daarna vriendelijk waarna hij daarna weer de zaal rondkeek.

Amory plette de sigaret tussen haar vingers zodat hij uitdoofde. Welke gek ging er trouwens met brandende sigaretten gooien? Wie weet had dat ding een gordijn geraakt en stond de kamer nu in de fik. Amory liep naar de prullebak en gooide de sigaret erin.

Anna fronste. Een gesprek, daar was toch niks mis mee? Hij zat er bijna bij alsof hij op iemand wachtte. Ze concentreerde zich en sloot haar ogen, terwijl ze hem er van probeerde te weerhouden om zijn hoofd nog verder de andere kant op te laten bewegen. "Waar kom je vandaan?" vroeg ze met een bredere glimlach. Het was heerlijk om op iemand te oefenen.

Renzo voelde lichte druk op zijn hoofd drukken waardoor hij zijn hoofd niet verder kon draaien en keek het meisje aan. Na haar even aangestaard te hebben had hij het door, en fronste hij zelf ook even, en besloot het daarna maar met rust te laten. 'Err, Rotterdam .. en jij?' vroeg hij daarna meer uit beleefdheid. Daarna keek hij weer even rond in de zaal.

"Tokyo" zei Anna met kleine trots. "Maar -eh- ik ben niet Japans ofzo" voegde ze er snel aan toe. Misschien had de jongen iets opgevangen van haar kleine aanvals-experimentje. Ze had in het vliegtuig de hele tijd op mensen getest, tot ze er zelf hoofdpijn van kreeg. Het was haar zelfs gelukt om een stewardess te laten struikelen, was ze nooit voor mogelijk had gehouden. Kennelijk was ze beter geworden in de afgelopen weken. "De reis was ook echt lang" zuchtte ze.

Renzo glimlachte weer puur omdat hij beleefd wou blijven en knikte, 'Understandable Tokyo ligt ook niet hier om de hoek.' zei hij en keek haar even aan, en liet zijn ogen daarna weer over de zaal glijden. Er waren niet veel mensen meer, maar hij zat gelukkig niet alleen hier. Hij keek daarna weer naar het meisje toen haar gedachten interessant begonnen te worden, maar keek toen weg. Toch bleef hij luisteren. Ze kan mensen dingen laten doen? Mhh .. Hij keek wat afwezig voor zich uit. Misschien doet ze maar alsof ze het kan, misschien is er iets mis in haar hoofd dat ze denkt dat ze het kan .. mhh ..

((Alsof mind reading wel normaal is hahahaha!))

Yaela sleurde haar koffer achter zich aan. Ze liep de gezamelijke zaal binnen en keek rond. Er waren al (best) veel mensen. Waarom zouden hun hier zitten? Ze keek nog een keer door de kamer en ging toen op de grond zitten.

"Ben jij snel afgeleid?" vroeg Anna plotseling uit het niets. Ze boog haar hoofd schuin naar links en keek hem met grote ogen aan. Althans, hij was de andere kant op aan het kijken. Maar hij zou terugkijken, ze praatte immers tegen hem. Ze kreeg altijd haar zin, iedereen deed wat ze wilde, dat was haar gave. Vroeger, toen ze een jaar of 8 was, was haar gave sterker geweest. Ze kon iedereen overal toe dwingen. Haar wil was toen waarschijnlijk sterker, en haar angst kleiner. Haar glimlach verdween.