Gezamelijke zaal~

Eh eh eh, het is een groot ding met ehm banken! en er is bijna geen electriciteit dus snachts moet je met kaarsen rondlopen en je kan dan zo via een deur naar de keuken, badkamer, etc etc etc. Er is een eetkamer as weeeeeellll!

(wauw goed geschreven he! )

Toegang: Vrij.
Personen: Vrij

Milan plofte neer op 1 van de banken in de zaal en staarde een tijdje voor zich uit. Hij wist zeker dat dit kasteel vol geesten zat, alleen had hij niet echt zin om te kijken. Verveeld haalde hij een pakje sigaretten uit de zak van zijn overhemd en stak er 1 op.

Jason liep de zaal binnen en ging op een stoel zitten. Hij keek rond. Er hing een redelijk vreemde sfeer rond, vond hij zelf.

(we komen er net aan, just so you know eh!)

Milan keek naar de anderen die de zaal nu ook binnen kwamen. Hij vroeg zich af waarom zij hier waren gekomen. Sommigen hadden complete koffers bij zich. Milan keek naar zijn eigen weekendtas. Hij had niet echt veel tijd gehad om uitgebreid in te pakken.

Steve stapte met een tamelijk tevreden gevoel de grote zaal binnen. Hj keek even om zich heen, negeerde de andere mensen totaal en plofte neer op één van de banken. Hij zuchtte en keek om zich heen. Waar waren de flatscreen tv's, de mega stereo's en een ijsmaker? Hij zuchtte, hij zag het alweer: hij was in een kasteel terecht gekomen dat vast en zeker stamde uit de middeleeuwen. Jezus Christus kan er in gewoond hebben. Hij rolde zijn ogen en wenste dat de bank zachter werd. Daarna keek hij naar Sam, zijn pittbull die verveeld voor zich uitstaarde. Arme hond.

Renzo kwam met zijn koffer achter zich aangerold de zaal binnen gesloft en keek even rond. Het was een van de grootste zalen die hij ooit had gezien .. en erg modern was het ook niet ingericht. Toen hij klaar was met de zaal grondig te bekijken keek hij rond of er nog mensen waren. Er lopen maar 2 gestaltes rond. Hij liep verder de zaal in en begon weer rond te kijken.

Lauren liep naar binnen, rustig. Ze keek een paar keer om zich heen en bedacht zich dat er waarschijnlijk weinig zal zijn wat ze interessant vond, dus nam ze plaats op een van de banken die er stonden. Ze kreeg, plotseling, een visioen. Een meisje met rood haar verscheen in haar gedachten, in een korte flits. Lauren wist niet wat het betekende, een meisje met rood haar.. Normaal waren haar visioenen duidelijker dan deze keer. Ze haalde in zichzelf haar schouders op en staarde een beetje voor zich uit.

Pete slofte de eetzaal binnen, peinzend over zijn moeder. Zou ze eigenlijk wel merken dat hij weg is? Zou iemand merken dat hij haar alleen gelaten had, en dat ze hulp nodig heeft? Een schuldgevoel bekroop hem, maar hij schudde het snel weer af. Hij ging ergens zitten en concentreerde zich op de vork. De vork schoot in zijn hand, en Pete lachte. Hij draaide hem even om in zijn hand en legde hem weer terug op tafel. Daarna trommelde hij met z'n vingers op tafel. Hij opende de kleinere tas die hij bij zich had en haalde er een boek uit.

Amory kwam in een grote zaal terecht. Ze zette haar koffer naast een stoel en keek rond. Wel een sfeervol kasteel. Zenuwachtig streek Amory met haar handen over haar broek. Ze kreeg altijd zweterige handen als ze zenuwachtig was.

Anna sleepte haar rolkoffer achter zich aan en keek de zaal door die ze binnen was gelopen. Ze was in haar verkenningsrondje bezig en zag al wat mensen zitten en staan. Het was nog niet heel bevolkt, maar de aanwezigen deden het griezelige effect iets afnemen. Het deed haar wel iets dat er niks aan technologie was. Het had iets magisch, iets bijzonders. De lucht was er kil en deed een rilling over haar rug lopen. Was dit wel een goede keuze geweest. Ze bestudeerde de mensen die hier ook stonden.

Lauren's ogen vielen op een roodharig meisje wat binnenliep. Ah, daar is ze al. Toch bleef Lauren zitten waar ze zat, het lot zal hen niet ontlopen.

(( HAHAHAHA SAM DE PITLOEL! ))

Jason had maar een klein koffertje. Alsof hij veel nodig had, niet dus. Jason rook wat rook, van een sigaret. Hij keek waar het vandaan kwam. Blegh, Jason had ook een paar keer gerookt, gewoon om te proberen, maar veel vond hij er niet aan. Maarja, iedereen is anders. Langzamerhand stroomden er steeds meer mensen binnen.

Pete ademde uit door zijn neus, en zuchte. Er liepen veel jongeren binnen. Een meisje met rood haar, eentje met een soort blond oranje haar, een meisje met lang bruin haar, een jongen met warrig haar en nog wat. Hij slikte en richte zich weer op zijn boek.

Het viel Amory op dat niemand praatte. Was ze per ongeluk tussen een groep doofstommen terecht gekomen? Ze keek nieuwsgierig naar de verschillende mensen en wachtte tot er iemand iets ging zeggen.

Pete keek weer op vanuit zijn boek. Zijn ogen vielen op het meisje met roodhaar, die ook rondkeek. Hij zuchte en legde zijn boek aan de kant. Hij haalde een pakje kaarten tevoorschijn en begon met schudden. Daarna legde hij de kaarten klaar voor patience.

Lauren keek rustig om haar heen, maar haar ogen bleven uiteindelijk uitkomen bij hetzelfde punt, het meisje met het rode haar. Amory... flitste voorbij in haar hoofd. Nooit kwam er zulke onbelangrijke dingen binnen als uiterlijkheden en namen... raar. Toch stapte Lauren maar op haar af. 'Hallo Amory.' zei ze terwijl ze haar recht in de ogen aankeek, maar niet onvriendelijk.

Meer mensen begonnen binnen te stromen en al gauw 'hoorde' Renzo hier en daar al wat gedachten. Het meisje met rode haren wachtte tot iemand wat zou zeggen, een jongen met bruine haren dacht aan zijn eerste keer toen hij een sigaret nam .. etc etc etc. Hij zuchtte uiteindelijk en plofte neer op een van de banken.

Milan had zijn sigaret opgerookt en gooide hem op de grond zonder hem uit te trappen. Er was hier toch bijna niets dat in de fik kon vliegen. Verveeld maar stiekem ook een beetje nieuwsgierig keek hij in het rond. Hij had verwacht dat ze misschien maar met zijn drieën zouden zijn maar uiteindelijk kwamen er toch steeds meer mensen binnen. Met zijn ogen op de deur gericht, hopend dat de volgende die naar binnen kwam geen politie was stak hij nog een sigaret op. Eigenlijk had hij geen flauw idee van wat nou de bedoeling was in dit kasteel.

Amory keek naar een jongen die zich niet echt sociaal opstelde door meteen Patience te spelen. Een spel voor eenzame mensen. Ze verveelde zich, en had het ook een beetje koud, dus volgde ze zijn spel maar. Maar lang kon ze niet volgen want iemand zei haar naam. Amory's ogen flitsten door de kamer. Een meisje met bruin haar stond voor haar en lachte niet onvriendelijk. Amory vergat te antwoorden en staarde haar alleen maar aan. Ken ik haar? Eén kort moment dacht ze dat haar moeder één van haar contacten hierheen had gestuurd om op haar te letten. Maar die gedachte schudde ze snel van zich af.

Pete patiencede wat, maar hij kreeg het niet uitgespeeld. Uiteindelijk gaf hij het maar op, en ruimde het pakje kaarten weer op. Hij streek met zijn handen door zijn haar. Hij haalde zijn mobiel te voorschijn - misschien moest hij zijn moeder bellen. Of zijn vader, voor de verandering. Die had hij ook al maanden, of jaren, niet meer gesproken. Hij moest iemand inlichten over dat zijn moeder alleen zat gek te worden, en dat hij veilig ergens was. Hij keek naar het schermpje dat aangaf dat hij geen bereik had."Godver..." Hij stopte de mobiel weer weg, en beet op zijn lip.

De reactie die Lauren al had verwacht. 'Ik ben Lauren.' zei ze, zonder verder in te gaan op het verbaasde gezicht van Amory, aangezien Lauren haar naam wist, zonder dat Amory zich ooit had voorgestelt.

((Pete kijkt alleen naar de meisjes HAHA ))

Anna wachtte deze stilte af. Het duurde nu al aardig lang. Een glimlach krulde haar mondhoeken terwijl ze naar de stenen vloer keek. Steeds breder werd hij, terwijl ze haar tanden langzaam ontblootte en een paar seconden zo bleef staan. Daarna werden haar lippen weer recht. Binnenpretje. Eigenlijk niet echt een, het leek meer op een soort spontaan lachje. Een meisje bleek iemand al te kennen en Anna moest even lichtelijk geschrokken opkijken. Hoe wist ze dat? De geur van de sigaret die nasmeulde drong in haar neus en de ademde zachtjes.

Steve zuchtte en rolde zijn ogen. Toen hij de sigaretten geur rook, verlangde hij er plotseling ook na. Het was alweer een paar uur geleden. Hij glimlachte slapjes en pakte vervolgens een sigaret en stak hem aan. Hij keek Sam weer aan, ze lag inmiddels al te slapen. Hij stond op. 'Sam kom!'riep hij en het hondje stond op en liep achterhem aan, hoewel Steve duideiljk merkete dat Sam er geen zin in had. Terwijl hij nog een hijsje van zijn sigaret nam bekeek hij de jongeren, stelletje saaie kut mensen zo op het eerste gezicht.

Amory keek naar het meisje dat zichzelf Lauren had voorgesteld. Ze ging alle namen van haar moeders vriendinnen, en diens dochters af. Maar ze kon zich geen Lauren herinneren. Maar hoe kwam ze dan aan haar naam? Ze besloot het maar te vragen. "Hoe kan je mijn naam nu weten?" Vroeg ze met argwanende blik.