Het grote bos

(Verbazingwekkend.)

(( maar vooral.. inspirerend ))

Lauren had het bos al gezien uit een raam, wat er wonder boven wonder was in het kasteel, en was er meteen heen gegaan. Dat was waarschijnlijk een stuk interessanter dan zitten bij de andere mensen. Ze ontweek een paar takken, en liep steeds verder het bos in. Later zag ze wel hoe ze de weg terug ging vinden.

Rust en stilte waren twee dingen die je zeker in een bos kan vinden. En dat waren precies de twee dingen waarna Steve opzoek was. Vandaar dat hij had besloten om even het bos in te gaan. Hij had een pet op en daarover heen een capuchon. Zijn hond had hij achtergelaten, die vond hij later wel weer. Dat beest had het nooit zo op bossen, terwijl hij er juist wel van hield. Hij keek even naar de lucht en voelde al de eerste regendruppels, precies zoals je uit de lucht zou kunnen lezen. Het zou steeds harder gaan regen, waaarschijnlijk onweer. Maar dat weerhield hem niet om verder in het bos te gaan.

Lauren voelde de eerste druppels langzaam op haar lichaam druppen, wat steeds in een sneller tempo ging. Ook de eerste donder was al te horen. Lauren liep stug door, ze was al te diep in het bos om de donder voor te zijn. Bovendien beschermde de enorme takkenbossen haar voor de regen, alleen werkte het omgekeerd met de donder.

De eerste flitsen waren al duidelijk zichtbaar. Steve genoot ervan. Hij had altijd al gevonden dat onweer wat gezelligs had. Maar nu ervaarde hij eens hoe het was om midden in de onweer te zitten en het was nog beter dan binnen. Hij keek even omzich heen. Er zou vast niemand in het bos zijn, alleen maar dieren. Hij glimlachte, hij wist van het bestaan van zijn gave, maar communiceerde nou niet heel vaak met dieren. Eigenlijk had hij helemaal geen grote liefde voor dieren, alleen voor zijn eigen Sammie. Maar soms zag hij de humor er wel in om te weten wat een wild zwijn voelt.

Lauren kon zich niet voorstellen dat er nu iemand in het bos zou lopen, maar toch dacht ze een schim te zien in de verte, of het waren misvormde bosjes. Ze besloot er langzaam op af te lopen, in zo'n groot bos zouden er ook dieren kunnen zitten, en die wilde ze niet overstuur maken.

Steve merkte dat het steeds en steeds harder begon te regenen, maar het maakte hem niet zoveel uit. Toch begon hij uit gewoonte sneller te lopen, maar wel dieper het bos in. Plotseling gleed hij uit en belandde hij plat op zijn bek.. (XDDD zit even zonder inspiratie)

Lauren wist nu zeker dat er nog iemand was, wat haar best wel verbaasde eigenlijk. Ze zag een soort schim ( door de harde regen zie je vrij weinig ) vallen, languit. Ze liep er naar toe en keek even. 'Gaat het?' vroeg ze.

Voordat hij antwoord gaf krabbelde hij met moeite op en deed zijn pet goed en zijn capuchon weer op. Daarna keek hij recht in het gezicht van een meisje, een heeel knap meisje. Ze kwam hem bekend voor, hij had haar eerder gezien. Waarschijnlijk in het kasteel. 'Ja, het gaat. Net weer iets voor mij om te vallen.' Hij grijnsde even. 'Jij woont ook in het kasteel, right?'

Lauren knikte met een glimlachje erbij. 'Lauren.' zei ze, om zichzelf maar even voor te stellen. Ze voelde, gek genoeg, dat ze een beetje in verlegenheid werd gebracht door de jongen die zojuist voor haar 'gevallen' was. 'Wat brengt jou met zo'n plensbui in het bos?' vroeg ze.

'Ik hoopte dat ik een mooi meisje tegen kwam die gek genoeg was om ook het bos in te gaan terwijl er een storm op komst is - en hey, het is me gelukt!' Hij glimlachte en knipoogde plagerig. 'Oke ehm even serieus. Ik hou gewoon van het bos en jij dan?' Toen besefte hij dat hij zich had vergeten om voor te stellen. 'Ik ben Steve btw.'

Lauren bloosde licht, maar dat schudde ze al snel van zich af. 'Ik word rustig van het bos.' antwoordde ze. Steve... ze herhaalde zijn naam een paar keer in haar gedachten, maar er kwam niets voorbij.

'Herkenbaar.'gaf hij toe en hij keek haar even een moment aan zonder wat te zeggen. Daarna wendde hij zijn blik even af en keek naar boven. Een paar snelle flitsen vlogen voorbij, een donder en een bliksem. Het onweer zat nu echt recht boven hen. Maar het kon hem niet zoveel schelen. Daarna keek hij Lauren aan. 'Met dit weer maakt het iets leuker, spannender en mooier.'

Lauren keek ook even omhoog en zag een flits, gevolgd door een oorverdovend geluid. Slim was het niet, maar zeker interessanter dan binnen zitten.

Hij merkte dat ze niet ontzettend spraakzaam was, niet of hij nou bepaald spraakzaam was, maar toch. 'Dapper van je dat je niet bang bent. De meeste meisjes zouden zich dood hebben gegild en zouden graag willen dat ze dood waren ofzo.'zei hij wat onverschillig. Hij wist niet waar vandaan kwam, maar het was wel zo. Hij keek haar weer aan, ze beviel hem wel.

Lauren keek hem aan en glimlachte. 'Ik vind het fascinerend om met onweer buiten te zijn.' Ze keek weer naar de lucht, en een volgende flits volgde. Ineens kreeg ze een visioen, dat ze bij beiden geëlektrocuteerd werden door de bliksem, bij deze boom. Lauren pakte Steve's hand vast en trok hem mee, een paar meter verder. Een paar minuten later sloeg de bliksem in op de boom waar ze zojuist onder stonden.

Vol verbazing keek Steve het meisje aan. 'Huh .. hoe.. hoe wist je dat?'kreeg hij er met moeite uit. 'Zag je het aankomen?'herstelde hij zich en hij keek naar de plek waar ze zojuist hadden gestaan. Als Lauren hem niet had meegetrokken, waren ze beide misschien wel dood geweest. Het was even slikken. Maar hij vond het zo verbazingwekkend dat ze hem net optijd had weggetrokken. Hij keek haar aan, terwijl ze nog steeds zijn hand vast had.

Straks vind hij me raar als ik het hem vertel? 'Ik ehh, zag het een beetje aankomen door de bliksem vlak bij ons.' loog ze half, met een blos op haar wangen.

Hij glimlachte. 'Slim meisje, dus.'zei hij en hij knipoogde. Langzamerhand begon het harder te regenen. hij deed zijn capuchon af die intussen helemaal drijf nat was geworden. Hij zuchtte en ging tegen een boom aan zitten. 'Rust.'grijnsde hij en hij keek haar aan recht in haar ogen. Ze had ontzettend mooie ogen.

Lauren bloosde even kort en keek hem daarna in zijn ogen aan. Ze durfde alleen niet lang te kijken, zeker niet zonder zo rood als een tomaat te worden. Deze jongen had iets, gek genoeg. Ze had nog nooit iets in een jongen gezien eigenlijk, behalve narigheid dan. 'Waarom zit je hier eigenlijk?' vroeg ze uiteindelijk.

'Waarom ik hier zit? Oh, ik had geen zin om te staan.'hij glimlachte even. 'Oke, sorry. Ik snap wat je bedoelt!'zei hij zich beseffend dat die flauw was. 'Nou, ze wilden van me af. Veroorzaakte te veel problemen en dit zou me goed doen.' Hij zuchtte. 'Ik snap niet dat ik zomaar hier heen ben gegaan.' - 'En jij dan?'

'Beetje hetzelfde. Mijn moeder kon me niet meer aan, ze vond me maar een vreemd schepsel.' Lauren rolde even met haar ogen bij de gedachte aan haar moeder. Stom wijf.

'Forget about her!'zei hij. 'Ik vind je niet vreemd.'zei hij glimlachend en hij klopte op de grond naast hem. 'Kom je naast me zitten?' Hij keek haar vragend aan.