Het meeeeeeeeeeeeeeeer.

Jeweettoch.

---------------------------------------------------------------------------

Het meer was snel gevonden. Milan rende eropaf zonder op Lucy te wachten. Halverwege trok hij snel zijn shirt uit en daarna sprong hij erin. Of er nou haaien in het meer zwommen vond hij niet zo erg. Het water rook niet vies, en zag er ook helder uit. 'Wat een verfrissing!' riep hij terwijl hij voelde hoe het vieze grachtwater van hem wegspoelde.

Lucy wist niet of ze Milan moest geloven of dat het water opeens boordevol lijken bleek te zitten als ze erin sprong - maar uit zijn gedachten was niks op te merken. Gelijk liep ze achter Milan aan en liet zich achterover erin vallen. Eindelijk verfrissing.

Milan zwom wat rond, woelde een beetje door zijn haar om alle viezigheid eruit te halen en ging daarna op zijn rug drijven. 'Misschien ziet er wel een reuzeoctopus in het water,' zei hij terwijl hij naar de blauwe lucht grijnsde.

"Ja misschien wel," bevestigde Lucy. "Ik ben bezeten door een geest," grapte ze toen, waarna ze met haar handen Milan's ogen bedekte en zijn hoofd onder water duwde, wat nu makkelijk ging omdat hij op zijn rug dreef. "Ik kon er niks aan doen!" grinnikte ze toen, ook al zou hij het onder water waarschijnlijk niet horen.

Milan kreeg een enorme slok water naar binnen toen hij onderwater geduwd werd en zocht blind met zijn armen naar Lucy's hoofd. Toen hij het gevonden had sloeg hij een arm om haar nek en trok hij haar mee onderwater. Daar keek hij haar even geheimzinnig aan waarna hij zelf weer bovenwater kwam.

Lucy schrok al net zo erg als Milan toen ze opeens onder water getrokken werd. Hoestend kwam ze weer boven. 'Hey, ik kon er niks aan doen!' riep ze verontwaardigd. Wie weet wat voor water ze wel niet naar binnen gekregen had.

'Je had me aangestoken met je geest,' verdedigde Milan zichzelf. Hij zwom naar de kant en ging erop zitten. Het zonnetje was niet erg fel maar wel warm genoeg om te kunnen genieten.

"Vast," grinnikte Lucy, waarna ze nog een keer onder water ging. Het was bijna een wonder dat dit water zo helder was terwijl het water uit de slotgracht zo vies was en naar lijk rook. "Heb je het koud?" vroeg ze plagend toen Milan opeens op de kant was gaan zitten.

'Nee hoor, ik ben alleen niet zo'n zwemmer. Ik heb er geen problemen mee, maar ik zit toch liever aan de kant. Af en toe is het wel verfrissend daar niet van,' bekende hij. Hij ging op zijn rug liggen in het gras en genoot van de warmte.

Alhoewel Lucy het neit erg vond om nog even in het water te blijven, ging ze er toch maar uit. In je eentje in het water was ook zo saai, en de zon voelde verleidelijk warm aan. Niet té - dat haatte ze, maar gewoon goed. Meteen ging ze op de rand zitten, haar voeten nog in het water. "Dat voelt in ieder geval een stuk frisser. En zo ruikt het ook. "

'Ik denk dat we onze plaatselijke douche ook gevonden hebben,' zei hij en hij wees naar een houten hok een eind verderop. Naast het hok stond een grote stapel houten emmers.

"Als ik wil douchen spring ik wel gewoon het meer in,' zei Lucy, waarna ze haar schouders ophaalde. Waarom zou je in godsnaam die emmers nog gebruiken als er al een groot meer lag? Dit was veel handiger vond ze.