De slotgracht

Want zo'n beetje elk oud kasteel heeft er natuurlijk een!

Rustig ging Lucy langs de kant zitten, haar voeten net niet het water rakend. Ook al kon water niet echt te oud worden, toch had ze het gevoel dat er iets mis was met het water. Alsof er allemaal lijken en oude troep in rondzwierf. Ze rilde al bij het idee alleen. Disgusting.

Milan kwam door de poort de brug op en ging op de reling zitten. Hij besteedde geen aandacht aan het meisje dat er ook zat en haalde zijn mobiel uit zijn zak. Geen bereik. Geïrriteerd stond hij op en begon hij wat in het rond te lopen, hopend dat hij op een bepaalde plek wel ontvangst zou hebben.

Lucy schoot bijna in de lach om de jongen die bijna wanhopig bereik aan het zoeken was. Alsof er hier ergens een plek zou zijn waar je wél bereik had. Zonder haar hoofd te draaien volgde ze de gedachtes van de jongen een beetje. Veel meer had ze toch niet te doen.

Milan draaide zich om toen hij merkte dat hij uitgelachen werd. Hij sloeg het meisje gade en liep toen op haar af. 'Is het grappig?' vroeg hij terwijl hij naast haar ging zitten en zijn sigaretten uit zijn zak pakte. 'Vind je het erg?' vroeg hij terwijl hij er 1 uit het pakje haalde en klaar stond om hem op te steken.

((bijna!))

Lucy schudde haar hoofd op de vraag van de jongen, buiten had ze er toch geen last van, al rook het niet naar bloemetjes. Liever hier dan binnen. Pas toen merkte ze dat de jongen een van de ruziezoekers was. Gezellig.

Milan stak zijn sigaret op en haalde diep in. Even buiten zijn was fijn. 'En wat brengt jou naar dit spookkasteel?' vroeg hij aan het meisje naast hem. 'Ik ben trouwens Milan.'

'.. Mijn moeder,' antwoordde Lucy op de vraag van de jongen, omdat ze geen zin had te vertellen waarom tegen iemand die ze niet kende en het toch maar onzin zou vinden. 'En jij?' vroeg ze toen maar. 'Vast niet om je moeder.'

'De politie,' bekende hij maar. Je kon hier toch niemand bereiken dus ze kon moeilijk de politie bellen om te vertellen dat hij hier zat.

Ze zat hier dus met iemand die gezocht werd door de politie? Creepy. Vandaar gelijk die ruzie. 'What did you do?' vroeg Lucy, die het zo gauw niet uit zijn gedachten kon opmaken. En anders kon ze maar beter doen alsof.

'Ach... zoveel dingen. Niet iets om bang van te worden hoor,' stelde hij haar gerust. Hij was sowieso niet van plan om hier veel criminele activiteiten uit te voeren. Dat trok veel teveel aandacht en dan werd ie straks meteen gesnapt.

'Zo gauw ben ik ook weer niet bang hoor,' verdedigde Lucy zichzelf, omdat het had geklonken alsof hij dacht dat ze bang van hem was. Okay, het was best creepy, maar zolang hij zich rustig hield werd ze er niet echt bang van. 'Hoe heet je eigenlijk?'

'Milan. Dat zei ik net ook al,' zei hij grijnzend. Blijkbaar lette ze niet zo op op wat hij zei. Maarja dat deed hij zelf ook nooit dus hij nam het haar niet kwalijk. 'En jij?'

'Misschien praatte je niet duidelijk genoeg,' zei Lucy, puur omdat zij zelf naders nogal dom zou overkomen. Nu kon hij zichzelf de schuld geven. Als hij dat al zou doen. 'Lucy,' stelde ze zichzelf daarna voor. Bijna wilde ze zeggen dat ze dat al gezegd had, maar dat deed ze toch maar niet.

'Dat kan,' zei hij. Hij gooide zijn sigaret in de gracht. 'Er zijn veel mensen dood gegaan in die gracht,' merkte hij op, zonder echt na te denken over wat hij precies zei. Het stikte er van de geesten. Vooral middeleeuwse geesten, maar er zaten ook een paar tieners tussen die uit deze tijd kwamen.

"Hoe weet jij dat nou?" vroeg Lucy verbaasd, al kreeg ze al zo'n voorgevoel. Óf hij zag geesten, óf hij had een hoop research gedaan óf hij loog gewoon een verhaal bij elkaar. Dat tweede was onzin, iemand als Milan zou echt geen hele dagen geschiedenis leren. Bleven de tweede en de derde optie over. De eerste optie was het meest logisch, aangezien hij allerlei "soorten" zag volgens zijn gedachtes, maar misschien had hij wel een hele rijke fantasie..

Plotseling besefte Milan dat hij zijn mond voorbij had gepraat. 'Oh ehm, naja zo ziet het water er gewoon uit,' verzon hij snel. Ergens was het ook wel waar wat hij zei. Het water zag er inderdaad uit alsof er allemaal lijken in lagen te rotten. Alleen de geur miste.

Lucy wilde net vragen hoe het dan kwam dat hij precies wist wat voor soort mensen er rond zweefde, maaar net toen ze haar mond opende besefte ze dat ze dan zelf teveel uit gezegd en sloot ze haar mond weer. Ze wist het antwoord op haar vraag nu toch al. "Ik vind het er anders wel lekker uit zien," grapte Lucy daarna. Milan's opmerking was bijna precies dezelfde als haar gedachte van eerder die middag.

'Waarom ga je niet even lekker zwemmen dan?' zei hij en hij trok haar plagerig aan haar arm naar achter om haar zogenaamd in het water te trekken.

Snel trok Lucy haar arm terug. "Het water is vast veel te koud om te zwemmen," loog ze. "Misschien moet je het zelf even testen." Waarschijnlijk kwam er dan opeens een doodshoofd or something like that naar boven drijven, wat niet het meeste gewenste gezelschap was voor haar. Niet bepaald.

'Misschien,' zei Milan maar hij bleef zitten. 'Wat moeten we de komende tijd in godsnaam allemaal gaan doen,' vroeg hij zich hardop af. 'We weten niet eens of er wel genoeg eten is voor iedereen.'

"Ik maak me meer zorgen over waar dat we in godsnaam moeten douchen? Ik ga me echt niet wassen met het water uit de gracht,' zuchtte Lucy. En dan zeker de rest van de tijd naar lijken rijken en overal restjes bot vinden? Liever niet.

'Ik heb een moderne douche in mijn kamer. Ik heb hem nog niet getest maar ik denk dat hij het wel doet. Of ik ook warm water heb weet ik niet. Volgens mij hebben ze dit gebouw wel gerenoveerd een keer. Ik vraag me alleen af waarom ze dan geen elektriciteit hebben aangelegd,' vertelde Milan.

"Tenzij het bedolven is onder een laag stof heb ik geen douche in mijn kamer en al zeker geen die het echt doet," zei Lucy, die Milan aankeek alsof hij een spook gezien had. (oh sorry rare opmerking bij jou XDDD) Een douche in een kasteel waar niet eens elektriciteit is? "Weet je wel zeker dat het een douche was en niet een of andere vreemde lijkenkist?" vroeg ze half spottend. Ze kon het zich echt niet voorstellen.

'Het was echt een douche. Maarja misschien was het maar een hologram om me te pesten,' zei Milan en hij keek over zijn schouder naar het kasteel achter hun. 'Maar als ie echt is mag je hem wel gebruiken hoor,' opperde hij toen. Dat was nog eens een vriendelijke actie van hem.