Het grote bos

Lauren glimlachte. 'Maar jij kent me pas een half uurtje.' zei ze lachend, waarna ze naast hem kwam zitten. Haar haar was doorweekt door de regen, net als haar witte blousje, wat enorm doorscheen doordat het zeiknat was.

'Ik heb gewoon mensenkennis!'zei hij onverschillig. 'Vertel me, wat is er dan zo vreemd aan je?'hij glimlachte breed.

Ik kan hem vast wel vertrouwen... 'Ik heb zegmaar dat ik ehh.. visioenen krijg, van dingen die er gaan gebeuren. Dat is ook de reden dat ik ons bij de boom weg kon halen.' ze praatte een beetje zacht, als er nog iemand was in het bos mocht diegene het niet weten. Het was privé.

Hij was even stil, het moest tot hem doordringen. Hij keek haar aan. 'Wow, dat is eigenlijk best wel handig. Ik bedoel je hebt zonet ons leven gered.'hij glimlachte. 'Je schaamt je er toch niet voor dat je die eeh.. gave hebt?'

'Schaamte is een raar woord. Het is meer dat iedereen die zoiets niet begrijpt, of niet wil begrijpen, je gaat verafschuwen op een gegeven moment omdat ze niet weten wat ze met je aan moeten. Dat beïnvloed je op een gegeven moment zo erg dat je bijna jezelf gaat verafschuwen.' ze zuchtte even en keek naar haar shirtje. Damn it.

'Mmh, het is ook moeilijk om te geloven. Maar ja, je hebt het gewoon. Dan moet je accepteren. Je gaat toch niet serieus jezelf daardoor verafschuwen, dat is helemaal nergens voornodig.'hij zuchtte en staarde doelloos voor zich uit. Het begon gelukkig al minder hard te regenen.

'Daarom ben ik ook blij dat ik hier ben, eigenlijk. Ookal heb je hier niks, zelfs geen bereik met je telefoon. Hier kan ik gewoon overnieuw beginnen.' Ze wist niet eens wat precies de bedoeling was van deze plek. Een school? Een opvanghuis? Een trainingskamp? Een opvangplaats voor psychisch gestoorden?

Steve haalde zijn schouders op. 'Nou, ik heb nog geen enkele idioot gezien die ons vertelde wat we moesten doen of regels opstelde ofzo. Dus opzich zou iedereen precies hetzelfde kunnen blijven. Óf erger, alle vrijheid hier!' Het regenen was gestopt, maar de lucht klaarde niet op, omdat het inmiddels al nacht was geworden.

'Hé.. heb jij soms een hond?' vroeg Lauren aan hem, aangezien ze een schim zag die verdacht veel leek op een hond.